25 ANOS DE CINE GALEGO

Un momento deste histórico debate.

Como moitos de vós recordaredes, este ano celébrase o 25 aniversario da estrea en salas das tres primeiras longametraxes galegas exhibidas comercialmente. Xusto dentro dun mes conmemórase a estrea en Vigo das películas Continental (Xavier Villaverde), Urxa (Alfredo G. Pinal e Carlos L. Piñeiro) e Sempre Xonxa (Chano Piñeiro) que naceron para o público o 23, 24 e 25 de novembro de 1989, respectivamente. Con tal motivo a Academia Galega do Audiovisual, en colaboración coa AGADIC, está a realizar un documental, paralelo á exposición que sobre este acontecemento se prepara na Cidade da Cultura, para conmemorar esta efeméride, xunto con outros numerosos actos.

A parte central deste documental a constituirá un interesantísimo debate no que participaron tres testemuñas de excepción daquel acontecemento: Uxía Branco, Xavier Villaverde e Carlos López Piñeiro, moderados aquí pola actriz Lucía Regueiro. A Facultade de Xornalismo de Santiago serve de improvisado plató para o evento no que participan como público de luxo os propios alumnos da Facultade, os profesionais que no futuro tomarán o relevo. O documental está dirixido polo inconmensurable Manolo Abad e producido por Antonio Mourelos e María Liaño, e a xente da Academia Galega, e en cuxo guión participamos Diana López Varela e eu mesmo.

Eu, que non asistín a ningunha daquelas estreas porque entón aínda non me dedicaba ao cine, tiven agora a oportunidade de retrotraerme a aquel momento ao escoitar de primeira man este interesantísimo debate cheo de anécdotas e leccións de vida, grazas a que Manolo e María insistiron en que estivese presente no mesmo. É unha honra, sobre todo porque ao ler no xornal da época a epopeya daqueles pioneros, ao escoitar como Chano dicía aquilo de que “Facer cine en Galicia é posible”, crino e decidín deixalo todo para dedicarme a este apaixonante e nobre oficio. Grazas por pedirme que participara nesta histórica grabación. Recordo aqueles tempos nos que se dicía que os guionistas, nas rodaxes, só podían ir para dar tabaco. Como agora xa non se fuma —afortunadamente—, este modesto guionista pode participa activamente, botando unha man, como na época dourada de Hollywood na que os guionistas debían estar no plató por se había que reescribir secuencias a última hora.

Pronto, nun mes, poderédelo ver, non ten desperdicio. É historia, é a nosa historia que agora, tamén eu, humildemente, co meu gran de area —ou talvez cunha pinga de tinta—, axudo a escribir. Grazas a todos os que fixestes posible tantas páxinas marabillosas, grazas sobre todo a todos os que as ledes. E grazas Chano, polo teu exemplo, sempre. Efectivamente, era posible.

Sede felices!